موشن گرافیستان: تایپوگرافی یا نویسه‌نگاری (به انگلیسی Typography) هنر و فن حروف‌چینی (حروف نگاری) برای نمایش زبان است که شامل طرح حروف (خانواده فونت)، سرواژه (Point یکای اندازیه گیری استادندارد)، ارتفاع خط، فاصله بین حروف و چینش حروف می باشد. در تایپوگرافی هنرمند طراح سعی می کند تا ویژگی بصری حروف را تقویت نموده و وجه تصویری به نوشتار بدهد. به عبارتی در تایپوگرافی با نشانه های زبان شناسی، تصویر سازی انجام می شود. این تصاویر چه به صورت “مفهوم نگاری” باشد یعنی این که مخاطب قبل یا ضمن خوانده شدن کلمه بتواند بار معنایی ان را به راحتی درک کند و چه به صورت تصاویر انتزاعی که به وسیله فرم و رنگ ایجاد می شود در هر دو صورت هنرمند پیوندی را بین خط و تصویر ایجاد می کند.
تاریخچه
پیشینه‌ی تایپوگرافی در جهان به قرن سیزدهم میلادی مربوط می شود که در اروپای قرون وسطی تایپوگراف ها از قالب های سفالی تک حروف برای ساختن نوشته های روی دیوار استفاده می کردند. این فرم در اروپا بسیار محبوب واقع شده بود تا زمانی که ماشین چاپ در قرن پانزدهم توسط یوهانس گوتنبرگ اختراع شد.
در اواخر قرن نوزدهم میلادی تایپوگرافی مدرن توسط فعالیت هنرمندانی نظیر باهاوس و تیش هولد مطرح شد. به طور مثال باهاوس با حروف نگاری جدید، اصول و قواعد صفحه آرایی را در هم شکست و عناصر تزئینی و ترکیب بندی متقارن را کنار گذاشت و به جای یک صفحه کلاسیک، از انواع حروف دست ساخته بدون پایه و با خطوط زمینه کلفت سیاه و قرمز جهت در هم شکستن صفحه و تقسیم آن به اجزای پراکنده استفاده شد تا به این وسیله نگاه بیننده را در کنترل بگیرد.
در ابتدا حروف نگاری مدرن را انشعابی غیر عادی از طراحی مرسوم و جاری می دانستند، اما با گذر زمان این شیوه تبدیل به اصول و قواعدی تحسین برانگیز شد. موشن تایپوگرافی ترکیب عناصر حرکتی با ترکیب بندی های تایپوگرافی است در ادامه ۵ نمونه از آثار برتر موشن تایپو گرافی را نمایش می دهیم.
