ادبیات

معنای ادبیات

ادبیات (از لاتین Littera به معنای “حروف” و اشاره به آشنایی با کلام نوشتاری) اثر مکتوب یک فرهنگ، خرده فرهنگ، مذهب، فلسفه یا مطالعه چنین اثر مکتوبی است که ممکن است در شعر یا در شعر ظاهر شود. نثر. ادبیات، در غرب، در منطقه سومر در جنوب بین النهرین (حدود 3200) در شهر اوروک سرچشمه گرفت و در مصر، بعداً در یونان (کلمات مکتوب از فنیقی ها به آنجا وارد شد) و از آنجا به روم شکوفا شد. . به نظر می رسد که نوشتن به طور مستقل در چین از شیوه های پیشگویی و همچنین به طور مستقل در میان آمریکا و جاهای دیگر سرچشمه گرفته است.

تاریخچه ادبیات

اولین نویسنده ادبیات در جهان که به نام شناخته می شود، کاهن اعظم اور، انهدوانا (2285-2250 قبل از میلاد) بود که سرودهایی در ستایش الهه سومری اینانا نوشت. بسیاری از ادبیات اولیه بین النهرین به فعالیت های خدایان مربوط می شود، اما با گذشت زمان، انسان ها به عنوان شخصیت های اصلی در اشعاری مانند انمرکار و ارباب آراتا و لوگالبندا و کوه هروم (حدود 2600 تا 2000 قبل از میلاد) معرفی شدند. . برای اهداف مطالعه، ادبیات امروزه به دو دسته داستانی یا غیرداستانی تقسیم می‌شود، اما اینها اغلب تصمیمات دلبخواهی به عنوان ادبیات کهن هستند، همانطور که توسط کسانی که داستان‌ها را نوشته‌اند، و همچنین کسانی که شنیده‌اند که آنها را پیش از گفتار یا خوانده‌اند، می‌فهمند. -سواد، به همان شکلی که در عصر امروز است درک نمی شد.

حقیقت در ادبیات

قصیده های سر به فلک کشیده هومر در مورد عظمت ناوگان یونانی که برای تروی دریانوردی می کردند یا سفر ادیسه از طریق دریای تاریک برای شنوندگان به همان اندازه واقعی بود که توصیف او از جادوگر سیرس، سیکلوپ پولیفموس یا آژیرها. آن داستان‌هایی که امروزه به عنوان اسطوره تلقی می‌شوند، در آن زمان به همان اندازه واقعی و مقدس تلقی می‌شدند که هر یک از نوشته‌های موجود در کتاب مقدس یهودی-مسیحی یا قرآن مسلمانان برای مؤمنان است. نام‌هایی مانند داستان و غیرداستان برچسب‌هایی نسبتاً جدید هستند که به آثار مکتوب اعمال می‌شوند. ذهن باستانی درک می کرد که اغلب، حقیقت را می توان از طریق افسانه ای در مورد روباه و مقداری انگور دست نیافتنی درک کرد. نگرانی مدرن در مورد حقیقت یک داستان به کسی مربوط نمی شود که به یکی از داستان های ازوپ گوش می دهد. آنچه مهم بود این بود که داستان چه چیزی را می خواست منتقل کند.

با این حال، دقت در ثبت وقایع واقعی ارزش قائل بود (همانطور که نقد باستانی روایت های هرودوت مورخ از رویدادها نشان می دهد). آثار ادبی اولیه معمولاً از نظر رویکرد تعلیمی بودند و دارای هدف مذهبی اساسی (یا اغلب آشکار) بودند، مانند کتاب سومری Enuma Elish در 1120 قبل از میلاد یا تئوگونی نویسنده یونانی Hesiod در قرن هشتم قبل از میلاد.

یکی از قدیمی ترین آثار ادبی شناخته شده، حماسه سومری/بابلی گیلگمش از ق. 2150 قبل از میلاد که به موضوعات قهرمانی، غرور، ملیت، دوستی، ناامیدی، مرگ و تلاش برای زندگی ابدی می پردازد. اینکه آنچه در داستان گیلگمش اتفاق افتاده «واقعاً اتفاق افتاده» برای نویسنده و شنونده بی اهمیت بود. مهم این بود که مخاطب چه چیزی را از داستان حذف کند.

بهترین مثال برای این موضوع، ژانری است که به عنوان ادبیات ناروی بین النهرین شناخته می شود که در آن شخصیت های تاریخی در طرح های داستانی حضور دارند. شناخته شده ترین آثار این ژانر عبارتند از: نفرین آگاد و افسانه کوتا که هر دو پادشاه بزرگ اکد نارام سین (2261-2224 پ. پدر انهدوانا). هر دوی این آثار نارام سین به گونه‌ای رفتار می‌کنند که با شواهد فیزیکی و سایر نوشته‌های واقعی‌تر در تضاد است. با این حال، هدف ادبیات نارو این نبود که «واقعاً» چه اتفاقی افتاده، بلکه تأکید بر یک نکته اخلاقی، فرهنگی و مذهبی بود.

نمونه هایی از ادبیات کهن

متون اهرامی مصر، که ادبیات نیز به شمار می‌رود، از سفر روح به دنیای پس از مرگ در دشت نی حکایت می‌کند و این آثار برخلاف ادبیات ناروی بین‌النهرین، موضوع را حقیقت معرفی می‌کنند. فرهنگ دینی مصر مبتنی بر واقعیت زندگی پس از مرگ و نقشی بود که خدایان در سفر ابدی یک فرد داشتند، که زندگی روی زمین تنها بخشی از آن بود. ایلیاد هومر جنگ معروف ده ساله بین یونانی ها و ترواها را بازگو می کند در حالی که ادیسه او از سفر قهرمان بزرگ اودیسه به خانه پس از جنگ به همسر محبوبش پنه لوپه ایتاکا می گوید و این، مانند دیگر آثار ذکر شده، ارزش های فرهنگی را بدون تقویت می کند. نگرانی در مورد آنچه ممکن است یا ممکن است در مورد جنگ با تروی اتفاق افتاده باشد.

اصالت در ادبیات کهن

اکثر آثار اولیه در متر شعری نوشته شده بودند که نویسنده در طول زمان تکرار آنها را شنیده بود و بنابراین، تاریخ گذاری قطعاتی مانند Enuma Elish یا Odyssey از این جهت دشوار است که آنها در نهایت سالها پس از سرودن شفاهی آنها به صورت مکتوب ثبت شدند. ارزش زیادی که خوانندگان و منتقدان امروزی برای «اصالت» در ادبیات قائل هستند برای مردم باستان ناشناخته بود. خود ایده مطابق با یک اثر تخیلی فردی با هر درجه ای از احترام هرگز به ذهن هیچ کس از جهان باستان خطور نمی کرد. داستان‌ها بازگویی شاهکارهای قهرمانان بزرگ، خدایان، الهه‌ها یا خلقت بودند، مانند هزیود و هومر.

احترام به آنچه امروزه «غیر داستانی» نامیده می‌شود بسیار زیاد بود، به طوری که جفری مونموث (1100-1155 میلادی) ادعا کرد که تاریخ مشهور پادشاهان بریتانیا (که عمدتاً آن را ساخته است) در واقع ترجمه‌ای از یک ترجمه قبلی است. متنی که او “کشف” کرده بود و سر توماس مالوری (1405-1471 پس از میلاد) که به عنوان نویسنده مورت دارتور شهرت داشت، هرگونه مشارکت اصلی در اثری را که از نویسندگان قبلی گردآوری کرده بود انکار کرد، حتی اگر امروز واضح است که او چیزهای زیادی اضافه کرده است. به منبعی که از آن استخراج کرده است.

این سنت ادبی انتساب یک اثر اصیل به منابع اولیه و به ظاهر معتبر به طور مشهور در انجیل های عهد جدید مسیحی به گونه ای است که اناجیل متی، مرقس، لوقا و یوحنا که توسط بسیاری از ایمانداران به عنوان شاهد عینی شناخته می شود، مثال زده شده است. گزارش‌های مربوط به خدمت عیسی، بسیار دیرتر توسط نویسندگان ناشناسی که نام‌های مرتبط با کلیسای اولیه را انتخاب کردند، نوشته شد.

شکل‌های ادبیات

ادبیات شامل اشکالی مانند شعر، نمایشنامه، نثر، فولکلور، داستان حماسی، روایت شخصی، شعر، تاریخ، زندگی نامه، طنز، گفتگوهای فلسفی، مقالات، افسانه ها و اسطوره ها و غیره است. گفت‌وگوهای افلاطون، اگرچه اولین کتابی نبود که مضامین فلسفی را با فرم نمایشی ترکیب کرد، اما اولین کتابی بود که درام را در راستای تحقیق فلسفی به کار انداخت. نویسندگان بعدی برای الهام از این آثار قبلی استفاده کردند (همانطور که ویرژیل در سرودن آینه خود، بر اساس ایلیاد و ادیسه هومر، بین 30 تا 18 پیش از میلاد انجام داد) و این سنت وام گرفتن تا زمان شکسپیر (1564-1616 میلادی) ادامه داشت در روزگار کنونی

سرفصل‌های پک ادبیات

1. ادبیات برای چیست؟
2. آلبر کامو – طاعون
3. چارلز داروین
4. چارلز دیکنز
5. فئودور داستایوفسکی
6. جورج اورول
7. گوته
8. گوستاو فلوبر
9. جیمز جویس
10. جین استین
11. مارسل پروست
12. ساموئل بکت
13. ویرجینیا وولف
14. فرانس کافکا
15. لئو تولستوی
16. ولتر
17. اسکار وایلد
18. رالف والدو امرسون